01. Początki zawsze są trudne

                Jednego z tych jakże typowych poranków, kiedy to nawet porządna kawa nie jest w stanie postawić człowieka na nogi, a pogoda za oknem wpędza w głęboką depresję, czarny mercedes podjechał pod stary londyński szpital, który sprawiał wrażenie, jakby mógł runąć w każdej chwili.

Wysoki mężczyzna wysiadł z auta w pośpiechu. Szybkim ruchem zamknął drzwi, za mocno i zbyt niezdarnie. Ruszył przez parking, a okulary zsunęły mu się na sam czubek nosa. Miał ciemne, odrobinę przydługie włosy, wpadające mu do czarnych oczu. Blady i chudy, wyglądał niezdrowo i staro, a za duże, rozciągnięte ubrania odejmowały mu resztkę uroku. Szedł, wpatrując się w brukowaną ścieżkę pod swoimi stopami. Była wiekowa, szara i wybrakowana. To zupełnie jak ja – pomyślał.

                - Cześć, Jim. – Kiedy tylko przeszedł przez przeszklone drzwi wejściowe, jedna z pielęgniarek, Cathy, powitała go szerokim uśmiechem.

                - Witaj, Cathy – odrzekł, siląc się na przyjazny ton. Przez ten cały czas, kiedy tam przychodził, tylko ona wykazała jakiekolwiek zainteresowanie jego osobą. Podejrzewał, że skrycie się w nim durzy, ale nigdy się nad tym dłużej nie zastanawiał. Prawdopodobnie kilka lat wcześniej czułby się mile połechtany i zadowolony, że kobieta o takiej urodzie i figurze zwróciła nań uwagę, lecz czas płynął,  James się zmieniał, a razem z nim jego światopogląd. Poza tym, doskonale wiedział, że ludzie potrafią manipulować swoimi uczuciami, nie wszystkimi co prawda. Jakże łatwo jest wywołać w sobie zazdrość bądź sztuczne pożądanie. Może właśnie on był tym, czego teraz pożądała młodziutka Cathy - statecznym i nudnym mężczyzną, jakże innym od tych, którzy gościli wcześniej w jej życiu.

                 Nie pozwalając sobie na choćby chwilę zwłoki, wcisnął wielki, stary guzik, który miał za zadanie sprowadzić windę i drepcząc w miejscu, wsłuchiwał się w jęk wiekowej maszyny, wprawionej w ruch. Wsiadł do niej po chwili, nie rozglądając się zanadto, bo dłuższe przypatrywanie się porysowanym ścianom przyprawiłoby go tylko o niepokój, nic więcej. Zresztą, przepaliła się jedna z żarówek, więc w windzie było zbyt ciemno, by cokolwiek dokładnie obejrzeć.

                Gdy stanął przed obdartymi drzwiami sali szpitalnej, strach złapał go za gardło, nie dając szansy na oddech. Czekał miesiące na tę chwilę, a gdy w końcu nadeszła, zachował się jak dzieciak i przestraszył. Najchętniej uciekłby stamtąd, krzycząc, lecz mimo to jak zahipnotyzowany wpatrywał się w  zardzewiałą tabliczkę z numerem pokoju, później przejechał wzrokiem po zszarzałych ścianach, by zatrzymać go na plastikowym krześle z ułamanym oparciem. Kiedy opadł na nie, wydało z siebie złowieszcze skrzypnięcie.

                Stłumiony kaszel dobiegł zza drzwi , sprawiając, że brunet znieruchomiał i wyprostował się jak struna. Nie zauważył, że tuż obok niego przystanęła płomiennowłosa kobieta w białym fartuchu. Przypatrywała mu się chwilę zanim otworzyła usta.

                - Zawsze wiedziałam, że jesteś tchórzem.

                Znajomy głos wytrącił go z letargu. Przeniósł wzrok ze ściany wprost  na sylwetkę dziewczyny.

                - Co ty tu robisz, Lils? – spytał, przeczesując włosy długimi palcami, wzrokiem błądząc od jej twarzy do przeciwległej ściany.

                - Mimo iż jesteś moim bratem i znam cię całe życie, nie przypuszczałam… - ciągnęła, nie zwracając uwagi na zadane jej pytanie. Zdawała się być rozbawiona, choć posyłała mu srogie spojrzenia.

                - Lily, skąd ty się tu wzięłaś ?– przerwał jej James, powoli się niecierpliwiąc. Jak zwykle nie odpowiadała wprost na zadawane pytania, omijając je niczym pachołki – zręcznie i bez większego zastanowienia.

                - Jestem na obchodzie. Myślałeś, że w Mungu pozwoliliby na leczenie jakiejkolwiek czarownicy bez kontroli? I tak był niezły raban, żeby pozwolili ją tu zatrzymać – wskazała głową na drzwi, które tak bardzo przerażały bruneta. Właściwie to nie one, a osoba, która  znajdowała się za nimi. – Nie mam nic do mugoli, ale leczyć, to oni nie potrafią.

                Z początku James nie rozumiał prawie nic z tego, co wypływało z ust Lily. Dopiero później dotarło do niego, że jego siostra jest uzdrowicielem,  bardzo dobrym uzdrowicielem. Godziny ćwiczeń i mała fortuna wydana na księgi z zaklęciami, tworzące chwiejne labirynty w jej mieszkaniu, opłaciły się, czyniąc z dziewczyny jedną z najlepszych w swoim fachu.

                - Co z nią? – spytał w końcu, uświadamiając sobie, że zamilkł na dłuższą chwilę, a towarzyszka wpatruje się w niego ze zniecierpliwieniem.

                - Przeżyje, jeśli o to ci chodzi. Podajemy jej kilka osłabionych eliksirów dziennie, ale działanie płynów z tej…  - zacięła się i pstryknęła palcami, starając sobie przypomnieć nazwę, która nagle wyleciała jej z głowy. – Z tej… kroplówki! Tak! Działanie płynów z kroplówki momentami uniemożliwia nam jakąkolwiek kurację, a nie możemy podawać jej normalnych środków, bo mugole zdaliby sobie sprawę z tego, że coś jest nie tak. Połamane żebra nie zrastają się tutaj tak, jak u nas. Biedaki… Nie wiem, jak można żyć bez Szkiele-Wzro …

                - Lily…

                - Jak na razie nie za bardzo wiemy, co z nią począć – ciągnęła niewzruszona. - Staramy się jak najszybciej doprowadzić ją do stanu jako takiej używalności i przenieść do nas, do Munga. Byłoby dużo łatwiej, gdyby nie trafiła tu na samym początku. Czyszczenie pamięci połowie personelu sprawiłoby Ministerstwu trochę problemów. Biedna… A ciąża w niczym tu nie pomaga…

                Ostatnie zdanie kobiety kołotało Jamesowi w głowie, obezwładniając go i dusząc. Miał wrażenie jakby ktoś wyssał całe powietrze z pomieszczenia. Początkowo nie reagował na żadne bodźce zewnętrzne, dopiero porządne uderzenie w ramię sprowadziło go na ziemię.

                - Idź tam, ciamajdo. Ona cię potrzebuje. Jim… nie zmuszaj mnie do rękoczynów – trajkotała mu nad głową Lily. Pociągnęła go za dłoń, zmuszając do wstania, co nie było łatwe, zważywszy na kolana, które odmówiły brunetowi posłuszeństwa.

                - Nie… nie, nie, nie, nie… zostaw mnie…- mamrotał i próbował stawać nikły opór, kiedy siostra poprawiała mu ubranie i starała się doprowadzić do ładu jego ciemne włosy. W końcu pozwoliła mu z powrotem opaść na krzesło. Widziała ulgę na twarzy chłopca, który nie przypominał już prawie Jamesa, jej Jamesa, najbardziej przemądrzałego i zapyziałego brata na świecie.

                - Jimmy, spójrz na mnie – powiedziała łagodnie, przyklękając tuż przed nim i  kładąc mu długie, piegowate ręce na ramionach. Śmiesznie kontrastowały z ciemną koszulą, którą miał na sobie.

                - Jestem tutaj, słyszysz? Jestem. Nie zostawię cię. Ale tego – wskazała na drzwi tuż obok – tego za ciebie nie załatwię. Jesteś dużym chłopcem, James. Nie każ mi pisać wyjca do matki –uśmiechnęła się, wymawiając ostatnie zdanie.

                - Kocham cię, Kudłaty. Odezwij się, jak już pozałatwiasz swoje sprawy – spojrzała na niego wymownie, po czym pocałowała go w blade czoło.

                Kiedy zniknęła, James usłyszał tylko ciche pyknięcie. Dopiero wtedy odważył się wstać. Brązowe oczy siostry, tak podobne do jego oczu, tych sprzed lat, dodały mu siły, tak przynajmniej sądził. Ruszył w stronę sali, starając się nie powłóczyć zbytnio nogami. Odwrócił się tylko raz, tuż przed wejściem, by sprawdzić, czy Lily naprawdę się deportowała. Niesamowicie jej wtedy potrzebował.

***

                James powoli zbliżył się do niej, a ponieważ był wyższy o dobre dwie głowy, przykucnął i złapał dziewczynkę za dłonie, dla utrzymania równowagi.

                - Słuchaj, Marchewko - powiedział, a jego usta mimowolnie wygięły się w uśmiechu. - Chcę, żebyś wiedziała, że mimo tego, że jestem dupkiem, jestem też twoim bratem.

                - Nie no, zaraz się popłaczę - rzuciła złośliwie.

                - Hej! Ja tu się przed tobą otwieram, a ty co? Wysłuchaj chociaż - dźgnął ją palcem w brzuch. - Jestem twoim bratem i zawsze ci pomogę. No, może nie zawsze... Ale będę próbował. Chyba że będzie chodziło o numerologię, jej w ogóle nie czaję -zażartował. Lily spojrzała na niego poważnie, zmuszając brata, by przeszedł do sedna sprawy.

                - Chodzi mi o to, że możesz zawsze do mnie przyjść, a ja cię zawsze wysłucham. Rozumiesz?

                Dziewczyna pokiwała głową w odpowiedzi.

***

                Przeszedł przez próg jak najszybciej tylko się dało. Właściwie to wślizgnął się do sali  bezgłośnie, zamykając za sobą drzwi. Przypomniało mu się, jak robił takie manewry jeszcze w Hogwarcie, kiedy starał się umknąć woźnemu i nie dostać szlabanu. Tyle że tym razem jego ruchy pozbawione były gracji i swoistej dla młodego Jamesa pewności siebie. Stał, wpatrując się tępo w przestrzeń, odwrócony tyłem do tego, czego tak bał się zobaczyć.

                - Na aurora to ty już się chyba nie nadajesz. – Przez salę potoczył się cichy skrzek, który kiedyś musiał być śmiechem. Niezwykle znajomym śmiechem. Jim odwrócił się momentalnie, zwabiony kolejną zjawą przeszłości.

                Była tam. Była i leżała sobie spokojnie, uśmiechając się do niego. Nie wiadomo jak znalazł się tuż przy jej łóżku. Chyba się aportował. Nie ważne. Nic nie miało w tamtym momencie znaczenia.

                - Ty… Ja… Tak dawno cię nie widziałem – powiedział nieskładnie, wpatrując się w nią jak zahipnotyzowany. Widział ją pierwszy raz od… miesięcy? Lat? Nie pamiętał.

                - Nie było cię tu wcześniej. Nie czułam twojej obecności – zaskrzeczała po raz kolejny. Gołym okiem widać było, że każde słowo wymaga od niej niezwykle dużo siły. Lecz on nie odpowiedział. Bał się, że każdy najmniejszy ruch powietrza może ją zdmuchnąć, zabrać z powrotem i nie oddać, być może nawet do końca świata. Patrzył więc na nią i starał się nadrobić cały stracony czas. Pochłaniał wzrokiem dziewczynę, stanowiącą tylko mglisty zarys tej, którą znał przed laty. Potrzebował Lily? Tamto uczucie było błahostką w porównaniu z pragnieniem, które odczuwał w chwili, gdy był tak blisko niej.

                Wodził oczami po jej zapadniętych policzkach, ostrych kościach, zdających się w każdej chwili być w stanie przebić papierową skórę,  ciemnych, zmatowiałych włosach, wielkich, wyblakłych oczach, które prawie wcale się nie zmieniły. A może to on nie chciał zmiany? Jednak jedna rzecz zmieniła się na pewno. Jej blada skóra upstrzona była sinofioletowymi plamami. Siniaki, to są siniaki – powtarzał sobie w myślach. Bał się patrzeć na prześcieradło, które ją przykrywało. Nie chciał zauważyć uwypuklenia, ciężkiej, połamanej klatki piersiowej, wystającego obojczyka. Jednak najbardziej przerażało go to uwypuklenie, będzie stawało się coraz większe i większe, aż w końcu zniknie. Zniknie, a na jego miejscu pojawi się dziecko. Kolejne, nieszczęśliwe dziecko, tak podobne do tego, które poznał wiele lat wcześniej.

                - Gdzie się podział wygadany Jimmy? To niemożliwe, żeby James Potter zapomniał języka w gębie – zaśmiała się, nie zdając sobie sprawy z tego, jakie nosi brzemię. Marina Groom nie wiedziała jeszcze, co ją czeka.

                - Też się za tobą stęskniłem, Groom – powiedział w końcu, a raczej wyrzucił z siebie, niczym długo skrywaną tajemnicę. Na jego twarzy pojawiło się coś na pozór przypominającego ulgę, a dłonie odnalazły jej rękę. Oplótł ją palcami zachłannie, starając się jednak nie zrobić dziewczynie krzywdy. Wyglądała na zbyt delikatną, by móc być prawdziwa. W przeszłości nie zastanawiał się nad tym, czy przez swoją bezmyślność może ją przypadkiem uszkodzić, a w tamtym momencie traktował Marinę jak lalkę z porcelany. To była kolejna rzecz, która się w Jamesie  zmieniła – przestał być tak beztroski i nieuważny jak za szkolnych lat.  

                Czas jest okrutny i bezlitosny. Nie da się go oszukać… Ani cofnąć.